Soms kan ik moeilijk woorden geven aan wat rouw nu eigenlijk is. Persoonlijke foto’s maken – die voor mij van waarde zijn – en daar woorden aan mogen geven is voor mij een manier om met mijn emoties te leren omgaan. De foto geeft mij de gelegenheid om het verhaal te mogen vertellen. Terug te kijken naar warme herinneringen én ook naar de stapjes in mijn nieuwe leven zonder mijn lief lijfelijk om me heen te hebben.
“Ik ga een weekendje weg en neem mee…”
Mijn lief, Marie-José
Ik ben bezig om mijn trolley in te pakken om samen met een fotomaatje een weekend te gaan fotograferen in Drenthe. Dit zou het begin van de voorpret moeten zijn van mijn weekendje weg maar ik voel me helemaal niet happy. Ik word overvallen door emoties van verdriet van gemis en schuldgevoel.
Wil ik deze trolley wel inpakken? Wil ik wel met een ander een weekendje weg?
Tijdens het pakken, kom ik in de herinnering waar ik terug ga naar het moment dat ik samen met mijn lief dit koffertje kocht om samen naar Rome te gaan, de stad van de liefde. Rome heeft dit koffertje helaas niet bereikt. Dit koffertje kreeg een andere bestemming, namelijk om samen met mijn lief de reis naar het ziekenhuis te maken. In tijden dat mijn lief moest worden opgenomen en waar wij samen de dagen en nachten doorbrachten. Ik koester warme herinneringen aan deze moeilijke, maar voor ons waardevolle momenten, van samen mogen zijn. Rooming- in en ik was de roomservice, grapte we dan.
Ik spreek mezelf toe en ga verder met het inpakken van de koffer. Ik stop je foto in de koffer en rits hem dicht. Ik zet de trolley van het bed op de grond en loop de trap af naar de voordeur. Ik pak mijn jas, open de voordeur en neem jou mee aan de hand waarna ik de deur achter me sluit en met de trolley naast me naar de auto loop. Het voelt heel rauw maar toch neem ik me voor er twee goede dagen van te gaan maken. Wetende dat je tegen mij zou zeggen; “lieve lief, dit doe je goed, trots op jou, go girl, geniet met een grote G!
